با توجه به خط مشی‌های کنترل جمعیت و همچنین جوان بودن جمعیت کنونی کشور، جامعه ما بسوی سالمند شدن پیش می‌رود و طبیعی است که در پنجاه سال آینده بیشترین درصد نسبی سالخوردگان را خواهیم داشت. حضور سالمند در خانه و جامعه مستلزم جوابگويي اوليه به نيازهاي وي مي‌باشد که اين پاسخگويي مي‌بايست شامل در نظر گرفتن محدوديت‌هاي جسمي و شرايط روحي اين عزيزان باشد. در فرهنگ ایرانی احترام و تکریم سالخوردگان از جایگاه بالایی برخوردار است اما تغییر نوع معماری ساختمان‌ها که از شکل خانه‎های بزرگ با فضای دلباز به سمت آپارتمان‌های کوچک و دلگیر با فضای بسته شتاب می‌گیرد، معضلات جسمی و روحی پیش روی این قشر و عدم امکان زندگی سه نسل را در کنار هم بیش از پیش نمایان می‌سازد. مشکلات معماری حال حاضر از جمله فاصله گرفتن از هویت ایرانی، عدم استفاده از عناصر فرهنگی در طراحی، بسته‌تر شدن فضای زندگی، استفاده از عناصر مصنوعی و توجه کم به چشم انداز و فضای سبز در بوجود آمدن این شرایط بی‌تاثیر نیست. بی‌هویتی معماری کنونی موجب می‌شود فضای زندگی در آپارتمان‌های کوچک برای سالمندان لذت بخش نباشد. با آنکه فرهنگ ایرانی به سختی ایجاد و توسعه سرای سالمندان را پذیرفته است، اما می‎توان با یک معماری برگرفته از فرهنگ و هویت ایرانی فضایی منطبق با نیازمندی‌های سالمندان را طراحی نمود که در آن پویایی و آرامش لازم برای ادامه زندگی سالم و بانشاط را کسب کنند. بدین منظور پژوهش حاضر، به روش تبیینی – توصیفی و ارزیابی با استفاده از مطالعات کتابخانه‌ای و تجزیه و تحلیل اطلاعات به روش کیفی، ضمن مطالعه مفاهیم کلیدی به بررسی وضعیت خانه سالمندان یاس سپید و تاثیر شاخصه‌های هویت معماری ایرانی در رسیدن به آرامش و آسایش ساکنین آن پرداخته است. طی نتایج بدست آمده می‌توان بیان داشت حساس بودن وضعیت جسمانی و روانی سالمندان طراحی خاص برای فضای زندگی آن‌ها را می‌طلبد که می‌توان با تکیه بر معماری ایرانی و عبور دیگر معماری‌ها از فیلتر هویت و فرهنگ ایرانی به طراحی مکانی امن و دلنشین متناسب با نیازهای این قشر پرداخت و سبب ایجاد محیطی برای زندگی کردن و نه صرف مکانی پیش از مرگ شد.