در گذشته، ثروتی که در یک شهر به وجود می آمد، بطور معمول در ساختمان هایی همچون زیارتگاه ها، بنا های یادبود، کاخ ها و باغ ها سر مایه گذاری می شد. امروزه، مشکل کنترل عاقلانه این ثروت ها در شهرهایی بوجود می آید که مصارف خصوصی باید به مصارف گروهی تبدیل شود. بنابراین، هرگونه اقدامی به منظور توسعه نگهداری از بناها بیشتر به اقدامات سیاسی پویا بستگی دارد تا ابزارهای تکنولوژی و آماری . آیا میتوان برنامه ریزی مرمت شهری را متکی بر مشاهدات محدود و نا منظم و همچنین متکی بر تجربه انجام داد؟ جهت حفظ و بازسازی بافت ها و مجموعه های تاریخی به عنوان میراث فرهنگی مهمترین الگوها و تئوری های برنامه ریزی مرمت شهری چیست؟ دو سوال اساسی تحقیق حاضر را تشکیل می دهند . هدف از این تحقیق برنامه ریزی در شهرهای میراث فرهنگی دنیا، حفظ بافت شهری به وسیله مصارف سود آوراست. و بیانگر این امر می باشد که مرکز تاریخی، بخشی از کل است و باید به عنوان جزئی از واقعیت های پویای امروز بررسی شود، نه به عنوان یک هدف ایستا و فقط به منظور جلب توریست، مطالعات و تفکرات . روش تحقیق در این مقاله، تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی های میدانی است . نتایج تحقیق حاضر نشان میدهد، در مقیاس شهری، نگهداری نه تنها شامل ارزش های تاریخی و فرهنگی است، بلکه مفاهیم اجتماعی و اقتصادی به جا مانده از گذشته را نیز در بر می گیرد .در این راستا، بهره گیری از نظریه ها، جستجوها و رویکردهای اندیشمندان مطرح درحوزه های معماری، مرمت و طراحی شهری راهگشای تهیه و تبین هر چه بهتر موضوع بوده است.