هویت اسلامی-ایرانی از شاخصه هاي معماري پایدار در شهر ایرانی است. پژوهش درباره ي فرهنگ هاي شهري به طور طبیعی بر مواردي چون نهاد، شهر و شیوه زیست یا اشکال فرهنگی تعریف شده ي این فرهنگ ها که در شهرها رشد می یابند، تمرکز می کند. بدلیل اهمیت مطالعات پژوهشی بر آثار فرهنگ، معماري اسلامی و فضاهاي شهري ،چنین پژوهشی الزامی به نظر می رسد. در این پژوهش ارتباط بین فضاهاي شهري، فرهنگ، معماري اسلامی و تاثیر گذاري آن ها بر یکدیگر مورد بررسی اجمالی قرار گرفته و سپس به خرد فرهنگ ها و اثرات کلان شهرهاي امروزي بر آن اشاره می شود. انسان امروز اگرچه در بسیاري از موارد پیشرفت هاي شگفتی را به واسطه توسعه ي علوم و تکنولوژي به دست آورده است ولی با نادیده گرفتن عوامل محیط زیستی و بی توجهی به ساختار هاي سنتی و بومی باعث آسیب به محیط زیست شده است.
استاد پیرنیا یکی از شاخصه هاي معماري ایرانی را استفاده از مصالح بوم آورد بر می شمرد ولی صد افسوس که این مهم رفته رفته به دست فراموشی سپرده می شود.ساختمان هاي جدید نه تنها محیط قابل زیستی براي تامین نیازهاي انسان کنونی ندارند بلکه با نادیده گرفتن ظرفیت هاي محیط زیستی منجر به کاهش توانمندي نسل هاي آینده در استفاده از منابع می‌شود.بی توجهی به معیارهاي اقلیمی در ساخت سکونتگاه هاي معاصر ، محیط زیستمان را در معرض تهدید جدي قرار می‌دهد.در این راستا معماري پایدار با ارائه ي اصولی چند ، سعی در آشتی دادن معماري با طبیعت دارد.