ورود فناوری های نوین به کشورهایی که زیرساخت های لازم جهت مواجهه با موضوع جهانی شدن در آنها فراهم نبوده است، همواره چالش هایی را در این کشورها دامن زده است. از سویی دیگر در روند رو به رشدی که جهان امروز طی می کند، معماری تاثیرگذارترین هنری است که قادر به ایجاد انسجام محیطی و تداوم زمانی به منظور آفرینش یک تمدن می باشد. پرسش اصلی پژوهش پیش رو آن است که آیا می توان شاخص هایی را تعریف کرد که در عین بهره گیری از فن آوری های نوین قادر به ارتقای کیفیات محیطی معماری معاصر با بهره گیری از مبانی هویتی و شناساننده های معماری ایران باشد؟ در این راستا نمونه های موردی از معماری معاصر و معماری سنتی انتخاب و مورد بررسی از لحاظ شاخص های عمده موجود در طراحی و ساخت بنا قرار گرفتند و نتایج بدست آمده از بازدید های میدانی با پرسشنامه هایی هدفمند از ساکنین این فضاها تکمیل و نتایج بدست آمده از بررسی ها به صورت کمی و کیفی تحلیل شده و نهایتا الگویی جهت کاربرد فناوری های نوین در معماری معاصر ایران که همسو با شاخص های معماری بومی این سرزمین باشد، ارائه شد.