خیابان ها در هر شهری به عنوان یکی از با ارزش ترین سرمایه ها طبقه بندی می شوند که صرفا جابجایی مردم از مکانی به مکان دیگر را تامین نمی کنند، بلکه به عنوان یک فضا تلقی می گردند که مردم یکدیگر را می بینند، عکس العمل نشان می دهند و تجارت و تفریح می نمایند. با توجه به نقش خیابان به عنوان فضایی اجتماعی و تفریحی این پژوهش بر آن است تا با بررسی نمونه های مورد مطالعه به دلایل کامیابی یا عدم کامیابی این خیابان ها در زمینه تبدیل به فضایی اجتماعی تفریحی پی برده و با بررسی معیارها و زیرمعیارهای مرتبط با سه بعد فرمی، فعالیتی و معنایی میزان تاثیر هر یک از عوامل بر اجتماعی شدن فضا را شناسایی نماید، همچنین میزان موفقیت هر یک از خیابان ها در عوامل مربوطه با یکدیگر مورد قیاس واقع شوند. در راستای انجام این پژوهش از مدل ANP و نرم افزار Super decision بهره گرفته شده است. نتایج تحقیق بیان می دارد که بعد فعالیتی بیشترین تاثیر را بر اجتماعی شدن فضاهای شهری دارد، همچنین خیابان پاسداران نسبت به خیابان کاشانی در زمینه ی اجتماع پذیری موفق تر عمل کرده است.