مطرح شدن توسعه ی پایدار، به عنوان شعار اصلی هزاره ی سوم نیز ناشی از اثرات شهرها بر گستره ی زیست کره و ابعاد مختلف زندگی انسانی است. بدون شک بحث از پایداری و توسعه ی پایدار بدون توجه به شهرها و شهرنشینی بی معنی خواهد بود. شهرها به عنوان عامل اصلی ایجاد کننده ی ناپایداری در جهان به شمار می روند و در واقع پایداری شهری و پایداری جهانی هر دو مفهومی واحد هستند. شهر سازی پایدار، جنبشی از اصطلاحات در حال رشد است که خلاقیّت در ایجاد و افزایش فضاهای متنوع و قابل پیاده روی را با نیاز به ساخت بنا ها تأسیسات زیر بنایی کارکردی و اساسی ترکیب می کند. آلاینده ها، حفظ و نگه داری زمین و کارآمدترین حمل و نقل همراه با ارتقاء کیفیت زندگی باید در اولویّت برنامه ریزی شهرها قرار بگیرند. الگوی توسعه ی پایدار شهری در ایران منترج از احیا سیستم های بومی و طبیعی، حفظ فرهنگ بومی و محلی، مشارکت مردمی در سلامت اجتماعی است نهایتاً شاخص های دوازده گانه در کلاس های سه گانه برای سنجش سطح توسعه پایدار شهری در ایران ارائه شده است. اختراع اتومبیل و پیشرفت صنعت یا به عبارتی دیگر انقلاب صنعتی در قرن نوزدهم میلادی یکی از نقاط ضعف زندگی بشری بوده و پس از این اختراع دگرگونی هایی در همه ی جنبه های زندگی انسان حاصل گردیده است. پیاده روی و تحرک به فضاهای شهری جنب و جوش و حرکت می بخشد وجود جمعیّت جوان قابل توجّه در هرم سنی ساکنان شهرهای آسیایی دلیلی دیگر بر ضرورت بررسی موضوع حاضر می باشد. توسعه ی سریع شهری، در چند دهه ی معاصر از ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، زیست محیطی و... زندگی بشر را تحت تأثیر قرار داده است. از آنجایی که تحقیقات در خصوص موضوع توسعه ی پایدار شهری، از طیف وسیعی برخوردار بوده و لازم است با انجام تحقیقات بیشتر، ابعاد آن روشن تر شده تا راهکارها نیز عملی تر باشند. در این راستا ضروری است اصول و معیارهای توسعه ی پایدار شهری براساس تحقیقات و پژوهش های بنیادی و کاربردی تعیین و تدوین گردند.