امروزه تخریب محیط زیست، مستقیماً بر روند اقتصادی کشورهای جهان، تاثیر گذار است. به طوری که حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرژی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معماری شده و معماران را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاص در زمینه ساخت و ساز می کند. به نظر می رسد که واژه ی«توسعه پایدار» از واضح ترین مفاهیمی باشد که به خوبی، آنچه را که در ذهن و اندیشه بسیاری از مردم است بیان می کند و به همین علت این واژه به سرعت فراگیر شده و کاربرد عمومی پیدا کرده است. دستیابی به چنین توسعه ای مستلزم تحول مثبت عظیم بنیادی در اقتصاد جهان، بهره وری معقول از منابع طبیعی، نیز تغییرجهت اساسی در نگرش انسان به طبیعت و تجدید نظرجدی در الگوهای تولید و مصرف است. در این حرکت جهانی، معماری نیز همسو با سایر دانشمندان در پی یافتن راهکاره های جدید برای تامین زندگی مطلوب انسان بوده اند، بدیهی است که زندگی، کار، تفریح و استراحت و... همه و همه فعالیت های می باشند که در فضاهای طراحی شده توسط معماران صورت پذیرفته و از آنجا که نقاط ضعف یک ساختمان بر زیست بوم جهان تاثیر مستقیم خواهد داشت، وظیفه ای بس حساس در این خصوص برعهده معماران می باشد. لذا این تحقیق به دنبال یافتن رابطه بین معماری، محیط زیست و توسعه پایدار می باشد.