انسان امروز اگرچه در بسیاری از موارد پیشرفت های شگفتی را به دست آورده است، ولی با نادیده گرفتن عوامل محیط زیستی و بی توجهی به ساختارهای سنتی و بومی باعث آسیب به محیط زیست شده است. معماری بومی از گذشته مد نظر معماران بوده و امروزه نیز این امر نباید نادیده گرفته شود. از طرفی مصالح سنتی و بومی بسیاری از شاخصه های مصالح پایدار را دارند. رابطه معماری پایدار و معماری بومی، به طور کلی امری بدیهی فرض می شود، اما عدم وجود یک چارچوب ساختاری برای این موضوع کاربرد پذیری معماری بومی را برای ایجاد پایداری در معماری معاصر با چالش مواجه می کند. در این بین تلاش متخصصان بخش ساختمان برای ابداع و به کارگیری مصالح ساختمانی و روش های طراحی و تولید و اجرا بر اساس حفظ محیط زیست در قالب توسعه پایدار و معماری پایدار می باشد. ساختمان پایدار علاوه بر برآوردن نیازهای انسانی، در واقع نظام هایی هستند که توسعه پایدار را در سطح جامعه بر اساس سلامت بشر، بهره وری و رفاه، بیان می کنند. هدف این پژوهش شناخت روش هایی برای دست یابی به رابطه معماری سنتی و پایدار است که امروزه نادیده گرفته شده و جامعه دچار معضلاتی ناگوار گشته است.