امروزه بافت های فرسوده به یکی از چالش های بزرگ پیش روی مدیران شهری تبدیل شده که علاوه بر پیچیدگی های ذاتی خود، به سبب تداخل گسترده با زندگی روزمره ساکنان این نواحی، در صورت عدم برقراری ارتباط صحیح در راستای مشارکت با آنها مقاومت های مردمی را در برابر اجرای طرح به دنبال دارد. بافت های تاریخی و فرسوده شهری یکی از بلوک های حایز اهمیت و مهم هر شهر به شمار می رود که گسترده وسیعی از شهر را به صورت لکه ای و یکپارچه به خود اختصاص داده و جمعیت نسبتا زیادی در آنها سکونت دارد. از این رو مطالعه معضلات و آسیب های موجود در این مناطق که عمدتا اقشار کم درآمد و مهاجرین را در بر می گیرد، از اهمیت و ضرورت بالایی برخوردار است، زیرا این قبیل معضلات و مشکلات در درازمدت می تواند برای مدیریت شهری، ایجاد هزینه کرده و مشکلات بیشتری را پدید آورد که نهایتا منجر به ایجاد فضاهای فاقد امنیت کافی و ناامن گردد. بخشی از این اتفاقات به دلیل تخریب و ساخت و سازهای غیر اصولی در بافت های تاریخی و فرسوده شهری پدید می آید که شرایط را برای زندگی افراد با مخاطراتی همراه می سازد. بافت فرسوده شهری به عرصه هایی از محدوده قانونی شهرها اطلاق می گردد که به دلیل فرسودگی کالبدی و برخوردار نبودن از خدمات شهری آسیب پذیر شده اند و ارزش مکانی، محیطی و اقتصادی نازلی دارند . به همین منظور، ضرورت دستیابی به شاخص های شهر سالم در راستای افزایش کیفیت محیط فضای شهری بافت فرسوده در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است. برای رسیدن به این هدف، مبانی نظری بافت فرسوده و رشد هوشمند به صورت مستقل بررسی شده و سپس در یک جمع بندی و مقایسه تطبیقی میزان انطباق انواع روش های مداخله در بافت های شهری با اصول رشد هوشمند، روشی که بیشترین انطباق را دارد به عنوان رشد مطلوب مداخله در بافت های فرسوده در راستای اهداف رشد هوشمند انتخاب می گردد. نتایج نشان می دهد در مداخلاتی که تاکنون به منظور نوسازی یا بازسازی بافت های فرسوده شهری در تهران و سایر شهرهای کشور به عمل آمده است، مسئولین امر بیشتر به دنبال کسب رضایت مردم برای اجرای بی دردسر برنامه ها و شرکت دادن آنها در سود حاصله بوده اند ومردم هیچ گونه مشارکت در تهیه و اجرای آن نداشتند.