بر پيشينه و سير تاريخي آموزش هنر در ايران، از ابتدا تا پيش از تاسيس مدرسه ي دارالفنون، ‌همواره شيوه آموزش استاد - شاگردي يا مراد - مريدي سايه افكنده بود و هنرجويان و شاگردان در كارگاه و هنركده‌ي سنتي استاد يا مراد تعليم مي‎گرفتند و استاد، اصول و در مرتبه ي والاتر رموز هنر را سينه به سينه به شاگردان انتقال مي‎داد. اين روند تا ميانه‌هاي سده ي گذشته نيز ادامه داشت؛ با آغاز به كار مدارسي نظير: دارالفنون، مجمع الصنايع، هنرستان هنرپیشگی ایران و مدارس بعدي، به مرور روش سنتي آموزش استاد – شاگردي پايان گرفت؛ و به صورت آكادميك و علمي و اغلب بر پايه‌ي شيوه‌هاي غربي، بنيان آموزش نوين هنري در ايران پي‌ريزي شد.
در اين مقاله با استفاده از روش تفسیری – تاریخی به بررسی برپايي و فعاليت برخي از نخستين مدارس آموزش هنر در ايران پرداخته و ضمن تحلیل مقوله آموزش هنر و نيز چالش‌هاي موجود در آن، به ارائه راهبردهايي کیفی در این زمینه مي انجامد كه در رفع اين چالش‌ها مي‎تواند موثر و مفيد واقع گردد.