هنر نمایش در هر منطقه و هر كشوري تابع آئين، رسوم و باورهاي آن جامعه است و از صورت و محتوايي متفاوت برخوردار است. در ايران معاصر با ورود جنبش‌هاي هنري جديد مفهوم و كاربرد هنرهاي نمایشی و اجرا بيشتر جنبه آكادميك و روشنفكري پيدا كرده که مضامين مورد توجه در آن بيشتر جنبه ي بيان معضلات اجتماعي داشته و در شكل سنتي آن به مضامين اعتقادی باوري پرداخته شده است . سنت هنر نمایش در ايران را مي‎توان در آئين‌هایي همچون شمايل گرداني،‌ چاووش خواني، نمايش روحوضي، تعزيه خواني و عروسك گرداني و نیز اجراهايي كاملاً عاميانه و مردمي چون معركه گيري و قاشق زني از سده‌هاي گذشته تا به امروز مشاهده كرد. زيباشناسي حاكم بر روش سنتي هنر نمایش برآمده از سليقه و ذوق عوام است. اين نمايش‌ها واجراهای سنتي بيشتر جنبه فولكوريك داشته و برآمده از نهادهاي مردمي است و با باورهاي عاميانه آن عجين شده است. در روش سنتي هنر نمایش، صحنه گردانان بيشتر از ذوق و سليقه خود بهره مي‎بردند و از وسايل دم دستي براي صحنه هاي نمايش استفاده مي‎كردند. در ايران معاصر و هنرهای نمایشی امروز هنوز زیربنای اصلی و تشکیل دهنده آن روش های سنتي و قدیمی می باشد.
اين مقاله بر آن است ضمن بررسی هنرهای نمایشی و اجرایی سنتی به اثبات اين مطلب بپردازد؛ كه اگرچه هنر نمایش به صورت رسمي و متدلوژيك کمتر از چند دهه بیشتر نیست که مورد اقبال عمومي قرار گرفته و بدان توجه شده؛ ولي ريشه آن بدون هیچ شکی به هنرهای سنتی، آئيني باز مي‎گردد.