فرهنگ و هنر همواره دارای برهم کنش های فراوانی بوده اند و هرگز نمی توان تأثیر فرهنگ یک منطقه را برهنر و معماری آن منطقه منکر شده و نادیده گرفت. قدرت و نفوذ بالای فرهنگ در تمامی وجوه تمدن بشری به عنوان بخش مهمی از شکل¬گیری و تکامل جوامع انسانی، به روشنی قابل مشاهده می باشد و معماری به عنوان یکی از مهم ترین دستاوردهای تمدن بشری، این جنبه از فرهنگ را به خوبی در خود منعکس می نماید. معماری همساز با اقلیم همواره پاسخی مناسب به منابع انرژی و زیست محیط داشته است که در دوران معاصر، با تقلید بدون شناخت از فرهنگ معماری جهانی و عدم انطباق با اصول فرهنگی و اقلیمی بومی، نادیده گرفته شده است. معماران سنتی در تطابق با شرایط اقلیمی با توجه به پتانسیل¬های محیطی از روش¬های مناسبی استفاده نموده¬اند به طوری که ساختمان¬های سنتی در گوشه و کنار کشور این هماهنگی و سازگاری حیرت¬انگیز را به خوبی نشان می¬دهد. خانه های سنتی بیشترین سازگاری را با طبیعت و اقلیم داردکه این سازگاری به واسطه ی دیدگاه طبیعت گرایانه معماران این بناها می باشد. معماران با طراحی درست و توجه به آسایش استفاده کنندگان توانسته اند در عین سادگی، پاسخگوی نیاز ساکنین خانه ها باشند. در همین راستا مقاله حاضر ضمن بررسی کلیتي از مفهوم توسعه پایدار، به بررسی تاثیر فرهنگ و ويژگیهای اقلیمی بر معماری سنتی می پردازد و راهکارهای پایدار بکار رفته در معماری و شهرسازی سنتی را مورد بازنگری قرار می دهد. و به میزان تأثیر فرهنگ و آداب و رسوم یک منطقه بر معماری آن منطقه بپردازد و نشان دهد که یک معماری، پایدار، مطلوب و ماندگار تا چه میزان مرهون توجه به فرهنگ و آداب و رسوم بومی و خلقیات افراد یک منطقه می باشد.