در اين تحقيق نقش حاشیه نشینی و تاثيرات آن بر توسعه پايدار شهري بررسي شده است. بدين منظور توسعه پايدار شهري و رابطه آن با حاشیه نشینی با بررسي شاخص كمي و كيفي به منظور درك و شناخت از مهاجرت و پايداري شهري از شاخص هاي (اقتصاد، اجتماع، محيط) پرداخته است. پژوهش حاضر توصيفي از نوع پيمايشي مي باشد. جامعه آماري اين پژوهش شهرک گلستان شهر شیراز بوده است. برای تجزیه و تحلیل از نرم افزار spss استفاده شده است و نتایج در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی مورد بررسی قرار گرفته است. در آمار استنباطی از آزمون ضریب همبستگی پیرسون برای بررسی فرضیات تحقیق استفاده شده است. امروزه مهاجرت امري اجتناب ناپذير است، كه تاثيرات بسزايي بر بشر گذاشته است. با وجود اشباع شدن شهرها و عدم توانايي پتانسيل شهر در جذب مهاجرين تنها باعث ازدياد جمعيت جوياي كار و بيكاري شده است. روند رو به رشد شهرنشيني و مهاجرت به شهرهاي بزرگ و توسعه شهرستانها و زندگي مدرن صنعتي و عدم برنامه ريزي شهري باعث ايجاد مشكلات اكولوژي و الودگي محيطي شده كه با مشكلات عدم پايداري شهري (اقتصادي، اجتماعي، محيطي) گره خورده است.که با درك و شناخت از پتانسيل حاشیه نشینی و برنامه ريزي مناسب جهت توسعه پايدار ميتوان مهاجرت را يكي از شاخصه هاي رشد قلم داد كرد.