ساختار سازمانی چارچوب روابط حاکم بر مشاغل، سیستم‌ها، فرایندهای اجرایی، افراد و گروه‌هایی است که تلاش می‌کنند به هدفی دست یابند. برای تحقق این هدف، دانش آفرینی عاملی مهم است. اگرچه محققان و مدیران بسیار علاقه‌مند به درک و هدایت دانش سازمان‌ها می‌باشند و این علاقه را شخصاً ابراز می‌کنند، هنوز مسافت زیادی بین دانش آفرینی و کاربردش وجود دارد، بنابراین خلق دانش وارد عرصه‌ی رقابت به عنوان مرحله‌ی جدید می‌شود. دانش آفرینی یک پروسه‌ی بی پایان است زیرا انتقال داده‌ها به سوی اطلاعات و حرکت اطلاعات به سوی دانش تمامی ندارد.به منظور دانش آفرینی در سازمان‌ها برای مزیت رقابتی پایدار، نیاز به عرصه های مناسبی داریم. نتایج حاکی از آن است که دانش جدید مفید بدون عناصر قوی ساختار مناسب ایجاد نخواهد شد. بدون وجود ساختار مناسب، برنامه های دانش آفرینی صدمه می‌بیند، پس مدیران باید ساختاری مناسب وضع نمایند تا دانش آفرینی در دانشگاه ها را تسهیل نمایند.