آثاری با ساختار آلی سلولزی از قبیل اسناد،کتب و اشیای چوبی بخش بزرگی از آثار فرهنگی و تاریخی ما را تشکیل می دهند. اینگونه آثار مستعد آسیب و تخریب بوده و نیاز به مرمت و محافظت دارند. فرآیند اسیدی شدن یکی از مهم ترین عوامل زوال و آسیب اینگونه آثار می¬باشد. روش هایی گوناگونی برای خنثی سازی این فرایند استفاده شده که اکثر آنها باعث وارد آمدن آسیب به آثار تاریخی شده و یا پایداری کافی در دراز مدت نداشته است.
علم مرمت به عنوان علمی بین رشته ای از سایر علوم و متخصصان در حفظ و نگهداری آثار فرهنگی و تاریخی کمک گرفته و در دهه اخیر فناوری نانو دریچه جدیدی به روی حفاظت گران باز نموده است.
در این میان با استفاد از نانوذرات هیدروکسیدکلسیم و هیدروکسید منیزیم به دلیل اندازه کوچک و ویژگی های جدید در ابعاد نانو، نتایج مطلوبی در اسیدزدای آثار سلولزی بدست آمده است و معایب روش های پیشین را از میان برداشته است. نتایج پیرسازی تسریعی روی نمونه ها نشان می دهد که نمونه های تیمار شده با نانوذرات مقاومت خوبی داشته و درجه پلیمریزاسیون سلولز 17% کاهش داشته است. این در حالی است که نمونه های بدون درمان با نانوذرات 55% کاهش داشته است. نفوذ ماده اسیدزدا در مرمت آثار چوبی از مهم ترین فاکتور ها در انتخاب ماده مرمتی می باشد که این مسئله با استفاده از نانوذرات به دلیل ابعاد کوچک و نفوذ بیشتر در بافت چوب مرتفع شده است.