آثار تاریخی دارای ساختار سلولزی با گذشت زمان و قرار گرفتن در برابر عوامل بیولوژیک و نور مضرUV تخریب شده و از بین می روند. اخیراً استفاده از نانوذرات در حفاظت آثار تاریخی، به دلیل کاهش مواد اولیه، افزایش بازده و چند مزیته بودن بعضی از نانوذرات مانند دی اکسید تیتانیوم کاربرد زیادی یافته است. مرمتگر با فراگیری دانش، اصول و مبانی مرمت و دانستن ویژگی سایر مواد از جمله نانوذرات، آنها در حفاظت و مرمت اشیای فرهنگی و تاریخی بکار می گیرد. دی اکسیدتیتانیوم با گاف انرژی 2/3 الکترون ولت از اشیای سلولزی در برابر نور فرابنفش محافظت می کند. دی-اکسید تیتانیوم با تولید رادیکال های هیدروکسیل و یون های سوپراکسید می تواند باعث تجزیه مولکول های آلوده کننده که معمولاً مولکول های آلی کربنی هستند، می شود. این فرآیند همچنین باعث از بین رفتن میکروارگانیسم‌ها می شود. تحقیقاتی در زمینه حفاظت آثار سلولزی با استفاده از نانوذرات و نانوکامپوزیت دی اکسید تیتانیوم انجام شده که در این پژوهش به آن پرداخته می شود.