صرع یک بيماری عصبی مزمن بوده و شامل گروهی از اختلالات است که با تشنج‌های مکرر مشخص می‌شود و پيامدهای نوروبيولوژیک، روانی- اجتماعی و روان‌شناختی بسياری برای مبتلایان به همراه دارد. ازاین‌رو با انجام یک مطالعه توصیفی – همبستگی، ننگ اجتماعی و عواقب آن بر روی خودکارآمدی بیماران مبتلابه صرع را موردبررسی قراردادیم تا بتوانيم با ارائه این نتایج گامی در جهت افزایش حس خودکارآمدی در این بيماران، کاهش نابرابری‌های اجتماعی و برچسب زدن های ناشی از بيماری برداریم. روش مطالعه از نوع توصیفی همبستگی بوده و نمونه پژوهش شامل 60 نفر از بیماران مصروع مراجعه‌کننده به درمانگاه نورولوژی بیمارستان علوی اردبیل بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل ننگ اجتماعی مصروعین و خود کارآمدی مصروعین بود. داده ها با آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون تجزیه‌وتحلیل شدند (0/50>p). نتایج نشان داد که بین ننگ اجتماعی و خودکارآمدی همبستگی منفی معنی داری وجود دارد و مدل رگرسیون آماری نیز نشان داد که ننگ ادراک‌شده قابلیت پیش بینی خودکارآمدی را دارد.
طبق یافته‌های حاصل از پرسشنامه ها، بيماران مبتلابه صرع بستری‌شده در بيمارستان علوی اردبيل، از استیگمای حاصل از برخورد اطرافیان به خاطر بیماری‌شان رنج می برند و به‌تبع همین ننگ ادراک‌شده، حس خودکارآمدی نیز در آنان پایین می باشد و به حمایت از سوی اجتماع و خانواده نیاز دارند.