پژوهش حاضراز نوع توصیفی تحلیلی با هدف تعيين عوامل تنش زا و روش هاي سازگاري با آنها در پرستاران بخش هاي روانپزشکي با حجم نمونه 104 نفر در مركز آموزشي درماني رازي شهر تبريز می باشد.برای جمع آوري داده ها از سه پرسشنامه مشتمل بر اطلّاعات فردي؛ پرسشنامه استرس شغلی دی.سی.ال؛ روش هاي سازگاري با استرس در پرستاران بخش هاي روانپزشکي استفاده شد.براي تجزيه و تحليل يافته هااز نرم افزارSPSS-17 و جهت پاسخ به سؤالات پژوهش از آزمون هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون، رگرسيون ، تحليل واريانس، آزمون تعقيبي توكي و آزمون تي استفاده گرديد.دستمزد پايين؛ تهديد از طرف بيماران و همراهان؛ نبود امنّيت کافي در بخش، استرس هاي شایع نمونه ها بودند. پرستاران بخش هاي حادّ استرس شغلي بالاتري نسبت به پرستاران ساير بخش ها تجربه مي كردند. اين اختلاف در پرستاران بخش هاي مزمن معني دار بود(۰/۰۲=p). بجز متغير جنس، ارتباط معني داري ما بين ساير متغيرهاي فردي با استرس شغلي مشاهده نشد. پرستاران مرد استرس شغلي بالاي معني داري در مقايسه با پرستاران زن تجربه مي كردند(۰/۰4p=). اكثر پرستاران با خود باوري؛ افزايش دانش و تجربه؛ تکيه بر توانايي ها سعي در سازگاري با تنش ها داشتند. استفاده از روش هاي عاطفي محور در پرستاران بخش هاي حادّ، استفاده از روش هاي مسأله مدار در پرستاران بخش هاي مزمن بيشتر از ساير بخش ها گزارش گرديد. بکارگيري روش هاي انحراف فکر و توجه و برخورد هيجاني در پرستاران زن نسبت به پرستاران مرد بيشتر بود. این اختلاف در روش انحراف فکر و توجه معني داري بود(۰/۰۴=p). آموزش روش هاي پيشگيري و روش هاي سازگاري با تنش ها به كاركنان خصوصاً پرستاران بخش هاي روانپزشكي توصيه مي شود.