سرطان بیماری است که در آن سلول های غیر طبیعی به صورت کنترل نشده تکثیر می یابند و می توانند بافت های مجاور را درگیر کنند. در درمان سرطان از شیوه های مختلفی مانند پرتو درمانی، شیمی درمانی و.... استفاده می شود که هر یک از این روش ها دارای مشکلات و محدودیت هایی هستند. به عنوان مثال توزیع زیستی غیر تخصصی، کمبود قابلیت حلالیت در آب و سرعت ورود دارو به سیستم گردش خون از جمله محدودیت های سیستم دارو درمانی است که به طور رایج استفاده می شوند . در سال های اخیر نانودرمانی در درمان سرطان ها بسیار مورد توجه محققین قرار گرفته و به سرعت درحال گسترش است. برای رفع محدودیت های موجود در سیستم دارو درمانی رایج ازجمله، بهبود در توزیع زیستی داروهای ضد سرطانی، نانو ذرات با ویژگی های سطحی مطلوب و اندازهای مناسب جهت افزایش زمان حضور درجریان خون طراحی شده اند. نانوذرات می توانند داروهای ضد سرطان را به صورت انتخابی و با استفاده از پاتوفیزیولوژی منحصر به فرد تومور به سلول های تومورال برسانند. علاوه بر مکانیسم واکنشی هدفمند، استراتژی های هدفمند فعال نانوذرات با استفاده از لیگاندها و آنتی بادی هایی علیه سلول های تومورال و به شکل گزینشی طراحی شده است. مقاومت داروئی مشکل دیگری است که اغلب در هنگام شیمی درمانی ایجاد می شود و روند درمانی را مختل می کند. محققین امیدوارند که با استفاده از نانوذرات راه حلی برای این مشکل پیدا کنند و یا این که آن را به حداقل برسانند. مزیت دیگر نانوذرات این است که حامل های دارورسان توانایی تجمع در سلول ها را دارند بدون این که توسط گلیکوپروتئین-p (یکی از عامل های اصلی ایجاد مقاومت دارویی) شناخته و حذف گردند. نانوذره های چندگانه وچندعملکردی، در حال حاضر به صورت فعالانه درحال بررسی وتحقیق هستند و به نظر می رسد می توانند به عنوان نسل بعدی در درمان سرطان ها نقش موثری داشته باشند.