اساسی ترین پایه توسعه و یکی از مهمترین مسایل جوامع بشری امروزی، انرژی و نحوه تامین نیازهای مربوط به آن است. در حال حاضر با توجه به بحران انرژی، محدودیت سوخت¬های فسیلی و مشکلات ناشی از آلودگی¬های سوخت¬های فسیلی، تأمین منابع انرژی ایمن، دوستدار محیط زیست و مطمئن برای داشتن یک زندگی پایدار و با کیفیت ضروری به نظر می رسد اما این امر با چالش های متعدد اجتماعی، سیاسی، زیست محیطی و اقتصادی روبه روست. جامعه جهانی بر این موضوع اتفاق نظر دارد که تنها یک منبع انرژی نمی تواند بر بازار انرژی حاکم گردد. بنابراین باید برحسب دسترسی به منابع قابل استفاده در هر کشور، مدلی متشکل از چندین انرژی پیشنهاد گردد. سیستم های جدید انرژی در آینده باید متکی به تغییرات ساختاری و بنیادی باشد که در آن منابع انرژی بدون کربن (انرژی خورشیدی، هیدروژنی، بادی، زمین گرمایی و ...) و کربن خنثی (بیوماس) مورد استفاده قرار گیرد. در این مطالعه سعی شده است تا ضمن معرفی انرژی هیدروژنی و پیل سوختی، نقش این منابع انرژی در حفاظت از محیط زیست و جایگاه آن¬ها در دستیابی به توسعه پایدار مورد بررسی قرار گیرد. این منابع در مقایسه با سایر منابع تولید انرژی، دارای برتری زیست محیطی بوده، آلایندگی کمتری دارند و جزء منابع پاک انرژی به شمار می روند. همچنین این منابع عناصر کلیدی توسعه پایدار محسوب شده و در آینده نزدیک تمام شدنی نیستند.