مدل کار ترکیبی، که ترکیبی از کار حضوری و دورکاری است، در سال‌های اخیر به‌ویژه پس از شیوع پاندمی COVID-19، به‌طور چشم‌گیری در سازمان‌ها و ادارات مختلف رواج یافته است. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر مدل کار ترکیبی بر انگیزش شغلی و بهره‌وری نیروی انسانی در ادارات شهر لار استان فارس انجام شد. در این مطالعه، از روش تحقیق کمی و ابزار پرسشنامه‌های استاندارد استفاده شد. جامعه آماری شامل 300 نفر از کارکنان ادارات مختلف شهر لار بود که به روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از آمار توصیفی و آزمون‌های همبستگی و رگرسیون استفاده شد. همچنین، تحلیل‌های میانگین و انحراف معیار به‌منظور ارزیابی تأثیرات مدل کار ترکیبی بر انگیزش و بهره‌وری کارکنان صورت گرفت. نتایج نشان داد که مدل کار ترکیبی تأثیر مثبت و معناداری بر انگیزش شغلی و بهره‌وری کارکنان داشته است. همچنین، زنان به دلیل نیاز بیشتر به توازن کار و زندگی، از این مدل بهره‌برداری بیشتری کردند و انگیزش بالاتری داشتند. کارکنان غیرمدیریتی نیز بیشترین افزایش در بهره‌وری و انگیزش را تجربه کردند، در حالی که کارکنان مدیریتی به دلیل چالش‌های نظارتی و نیاز به ارتباطات تیمی، تأثیرات کمتری از مدل کار ترکیبی مشاهده کردند. پژوهش حاضر نشان می‌دهد که مدل کار ترکیبی می‌تواند به‌عنوان یک استراتژی مؤثر در افزایش انگیزش و بهره‌وری نیروی انسانی در ادارات معرفی شود. با این حال، سازمان‌ها باید به چالش‌های نظارتی و ارتباطی در این مدل توجه کنند و ابزارهای مناسب برای تسهیل ارتباطات تیمی و ارزیابی عملکرد کارکنان از راه دور فراهم آورند.