فناوری‌های تشخیص چهره در سال‌های اخیر به‌سرعت در حال گسترش بوده و کاربردهای آن در حوزه‌های مختلف امنیتی، تجاری و اجتماعی به‌طور چشمگیری افزایش یافته است. این فناوری، اگرچه کارایی و امنیت را ارتقاء می‌بخشد، اما به‌طور همزمان تهدیدات جدی برای حریم خصوصی شهروندان ایجاد می‌کند و موجب بروز پرسش‌های اساسی حقوقی می‌شود. از جمله مسائل مهم، نحوه جمع‌آوری، ذخیره‌سازی و استفاده از داده‌های زیست‌سنجی افراد است که بدون نظارت قانونی می‌تواند حقوق بنیادین شهروندان را نقض کند. ضرورت بررسی حقوق سایبری در مواجهه با فناوری‌های تشخیص چهره از آن جهت است که نظام‌های قانونی موجود در بسیاری از کشورها هنوز پاسخگوی تهدیدات نوظهور این فناوری نیستند و خلأهای قانونی می‌تواند باعث سوءاستفاده از اطلاعات شخصی شود. هدف این مقاله تحلیل حقوقی چالش‌های حریم خصوصی ناشی از فناوری تشخیص چهره و ارائه راهکارهای قانونی برای حفاظت از داده‌های شخصی شهروندان است. روش پژوهش در این مقاله توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی است، به‌طوری که منابع حقوقی، مقالات علمی و اسناد بین‌المللی مورد بررسی قرار گرفته‌اند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که اعمال مقررات جامع و به‌روزرسانی قوانین موجود می‌تواند تعادلی میان بهره‌برداری از فناوری‌های نوین و حفظ حقوق شهروندان برقرار کند و شفافیت در استفاده از داده‌های زیست‌سنجی، اعتماد عمومی را افزایش می‌دهد. نوآوری این مقاله در ارائه چارچوب تحلیلی ترکیبی میان حقوق سایبری و حریم خصوصی برای فناوری تشخیص چهره است که امکان مقایسه و کاربرد در سیاست‌گذاری‌های آینده را فراهم می‌کند.