با گسترش فناوری‌های دیجیتال و نفوذ الگوریتم‌ها در تولید و تحلیل داده‌ها، ادله الکترونیک مبتنی بر الگوریتم‌ها به یکی از محورهای مهم در نظام دادرسی و حقوق سایبری تبدیل شده است. پرسش اصلی این تحقیق این است که آیا این نوع ادله از نظر قانونی و قضایی قابلیت استناد دارند و معیارهای پذیرش آن‌ها در دادگاه‌ها چگونه تعریف می‌شود. اهمیت این موضوع از آنجا ناشی می‌شود که تصمیمات قضایی بر پایه داده‌های الکترونیک، اگر بدون اعتبار علمی و حقوقی کافی اتخاذ شوند، می‌توانند به نقض حقوق متهمان و بی‌اعتمادی به نظام قضایی منجر شوند. هدف مقاله حاضر بررسی ابعاد قانونی، فنی و اخلاقی ادله الکترونیک تولیدشده توسط الگوریتم‌ها و تعیین شاخص‌های قابلیت استناد آن‌ها در دادگاه‌ها است. روش پژوهش در این مقاله توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی، بررسی قوانین ملی و بین‌المللی مرتبط و تحلیل نمونه‌های قضایی است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که پذیرش ادله الگوریتمی بدون استانداردهای مشخص علمی و حقوقی می‌تواند ریسک خطا و سوءاستفاده را افزایش دهد، اما با طراحی چارچوب قانونی و معیارهای فنی قابل اعتماد، امکان استناد این ادله در نظام قضایی فراهم می‌شود. نوآوری این مقاله در ارائه مدلی تحلیلی است که شاخص‌های قانونی، فنی و اخلاقی قابلیت استناد ادله الکترونیک الگوریتمی را یکپارچه می‌سازد و راهکاری عملی برای سیاست‌گذاران و قضات ارائه می‌دهد.