با گسترش فناوری‌های ژنومی و افزایش تولید و تبادل کلان‌داده‌های زیست‌محیطی، ضرورت تعریف چارچوب‌های حقوقی و مقرراتی دقیق برای حفاظت از حریم خصوصی و امنیت داده‌های ژنومی بیش از پیش محسوس شده است. پرسش اصلی این تحقیق آن است که چگونه می‌توان حقوق سایبری و سازوکارهای تنظیم‌گری بین‌المللی را به گونه‌ای طراحی کرد که تبادل امن و اخلاقی داده‌های ژنومی را در سطح جهانی تضمین کند. اهمیت این پژوهش از آن جهت است که داده‌های ژنومی حاوی اطلاعات حساس زیستی هستند و هر گونه سوءاستفاده یا افشای غیرمجاز می‌تواند پیامدهای حقوقی، اخلاقی و اجتماعی جدی به همراه داشته باشد. هدف مقاله، تحلیل نقش حقوق سایبری در حمایت از داده‌های ژنومی و بررسی چالش‌ها و فرصت‌های تنظیم‌گری کلان‌داده‌های ژنومی در بستر بین‌المللی است. روش پژوهش در این مقاله توصیفی–تحلیلی و مبتنی بر مطالعه اسنادی شامل اسناد قانونی، دستورالعمل‌های بین‌المللی و مقالات علمی است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که فقدان هماهنگی میان چارچوب‌های حقوقی ملی و بین‌المللی، ایجاد استانداردهای مشترک امنیتی و حقوقی را با چالش مواجه می‌کند و در عین حال، استفاده از فناوری‌های نوین مانند رمزنگاری پیشرفته و سامانه‌های مدیریت دسترسی می‌تواند به تعادل میان امنیت، حریم خصوصی و تبادل داده‌ها کمک کند. نوآوری این مقاله در ارائه چارچوب تحلیلی یکپارچه برای ارزیابی حقوق سایبری و تنظیم‌گری داده‌های ژنومی در سطح بین‌المللی است که می‌تواند راهنمایی برای سیاست‌گذاران و پژوهشگران فراهم آورد.