با توجه به گسست فزاینده میان انسان و طبیعت در نتیجه گسترش بی‌رویه فضاهای ساخته‌شده شهری، این پژوهش به بررسی چگونگی احیای ارتباط حیاتی انسان با محیط طبیعی از طریق طراحی معمارانه و تبیین تأثیرات آن بر رفاه فردی و پایداری زیست‌محیطی می‌پردازد. پژوهش با هدف بررسی ژرفای اصول و تأثیرات معماری زیست‌گرا (Biophilic Architecture) بر انسان و محیط، به تحلیل ابعاد مختلف این رویکرد، طراحی نوین می‌پردازد. این مطالعه به دنبال تبیین چگونگی بازیابی این ارتباط از طریق طراحی معمارانه و بررسی مزایای حاصل از آن بر رفاه انسانی و پایداری محیط زیست است. اساس کار این مطالعه بر مفهوم بیوفیلیا استوار است که ریشه در وابندگی بقای گونه انسان به طبیعت در طول هزاران سال دارد و دوری طولانی‌مدت از آن را عامل استرس و کاهش سلامتی می‌داند. روش مورد استفاده در این پژوهش، توصیفی-تحلیلی از نوع مستند بوده و بر اساس مطالعات گسترده کتابخانه‌ای که شامل مقالات و استاندارد‌های منتشر شده درسال‌ها (۲۰۰۰و۲۰۲۵)انجام شده است. نتایج اصلی پژوهش نشان می‌دهد که معماری زیست‌گرا، با تمایزی آشکار از معماری پایدار یا سبز، به طور خاص بر ارتقاء سلامت و رفاه روان‌شناختی و جسمانی ساکنان از طریق تقویت ارتباط با طبیعت تأکید دارد. ادغام هوشمندانه ۱۴ اصل طراحی زیست‌گرا، که در سه دسته "طبیعت در فضا"، "مشابهت‌های طبیعی" و "طبیعت فضا" جای می‌گیرند، امکان خلق محیط‌هایی را فراهم می‌آورد که حواس پنج‌گانه انسان را درگیر کرده و منجر به کاهش مشکلات روحی و روانی می‌گردد. علاوه بر این، این رویکرد مزایای قابل توجهی در بهبود عناصر محیطی و افزایش تنوع زیستی شهری ارائه می‌دهد. از منظر اقتصادی-اجتماعی نیز، معماری زیست‌گرا به افزایش ارزش ملک، کاهش جامع گریزی، تقویت حس جامعه و بهبود رضایت مشتری کمک می‌کند. در نهایت، این مطالعه نشان میدهد که معماری زیست‌گرا یک سرمایه‌گذاری حیاتی بر رفاه عمومی است که می‌تواند محیط‌های ساخته‌شده را به فضاهایی آرامش‌بخش، الهام‌بخش و نشاط‌آور برای ذات انسانی تبدیل کند.