شهرها به عنوان کانون‌های اصلی فعالیت‌های انسانی، با چالش‌های فزاینده‌ای ناشی از تغییرات اقلیمی، رشد سریع جمعیت و توسعه ناپایدار مواجه هستند (Abbasi, 2025; Aziz et al., 2024). این پژوهش با هدف ارایه چارچوبی جامع برای برنامه‌ریزی شهری تاب‌آور، به مدل‌سازی و اولویت‌بندی راهکارهای کاهش آسیب‌پذیری و افزایش انطباق‌پذیری شهری می‌پردازد. با استفاده از مرور نظام‌مند ادبیات و تحلیل کیفی-کمی ۵۸ منبع منتخب Elsevier، چهار بعد کلیدی تاب‌آوری شهری شامل ابعاد اکولوژیکی، زیرساختی، اجتماعی و نهادی شناسایی شدند (Carpenter, 2015; Desouza & Flanery, 2013). یافته‌ها نشان می‌دهد که راهکارهای موثر تاب‌آوری نیازمند تلفیق فناوری‌های نوین مانند هوش مصنوعی و یادگیری ماشین (Bibri et al., 2024)، مشارکت اجتماعی (Bano et al., 2025) و حکمرانی یکپارچه (Ogunkan, 2025) هستند. همچنین، اولویت‌بندی راهکارها باید مبتنی بر ویژگی‌های محلی و با استفاده از مدل‌های چندمعیاره صورت گیرد (Dogan et al., 2024). این پژوهش چارچوبی عملیاتی برای برنامه‌ریزان و مدیران شهری ارایه می‌کند که می‌تواند به کاهش آسیب‌پذیری و افزایش انطباق‌پذیری شهرها در برابر مخاطرات کمک کند.