توزیع نابرابر فضای سبز در شهر، می تواند منجرب به کاهش کیفیت زندگی شهروندان در برخی قسمت های شهر شود. بر همین اساس، توسعه پایدار و توجه به اثرات محیطی در چند دهه اخیر، از موضوعات مهم و اساسی بوده است. به طوری که بررسی و تحلیل نابرابری در توزیع و دسترسی به فضای سبز اهمیت بسزایی دارد. در این پژوهش، توزیع فضایی پارک ‌های شهری در مناطق ثروتمند نشین و فقیر نشین تبریز مورد بررسی قرار گرفته و میزان عدالت فضایی در توزیع این خدمات مشخص می شود. برای این منظور، با استفاده از داده‌ های مکانی OSM و مطالعات میدانی، داده های مکان مورد نیاز استخراج شده و به روش تحلیل نقاط داغ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که مناطق ثروتمند نشین شهر تبریز، در برخورداری از پارک و فضای سبز وضعیت بهتری دارند، در حالی که مناطق فقیر نشین از کمبود فضای سبز رنج می ‌برند. البته که این نابرابری فضایی می‌تواند تأثیرات منفی بر سلامت جسمی و روانی ساکنان داشته باشد.