آموزش و شیوه¬های آن همواره از مسایل مهم جوامع بشری بوده است. جامعه ایرانی به لحاظ نگاه ویژه¬ای که به مباحث و آموزه¬های دینی دارد برآن است تا مفاهیم بلند معارف اسلامی را در سبک زندگی وبه دنبال آن در فرهنگ جامعه نهادینه کند. مؤثرترین جامعه هدف در این زمینه، دانش آموزان هستند. ممانعت از دین گریزی بعنوان پدیده نوظهور امروز، معرفت دینی در برخورد با مهارت های اساسی، سلامت روحی وجسمی دانش آموزان از مهم ترین دستاوردهای نگاه کاربردی به آموزش دین است. هدف از پژوهش مورد نظر، بررسی تأثیر روش آموزشی کاربردی و علمی بر دانش آموزان است . پژوهشگر تلاش دارد تا به این سؤال پاسخ دهد که، شیوه های تدریس چه تأثیری بر مهارتهای اساسی دانش آموزان، نوع نگاه و اندیشه او نسبت به خود و اجتماعی که درآن زندگی می کند و در نهایت نوع سبک زندگی او دارد؟ در این مقاله ابتدا به تعریف آموزش از دیدگاههای متفاوت پرداخته سپس تأثیر انواع آن را بر مهارتهای دهگانه اساسی و متقابلاً بر سبک زندگی دانش آموزان بررسی شده است. روش تحقیق در این پژوهش، بر اساس روش کتابخانه ای، بررسی مقالات مرتبط وهمچنین تجربیات تدریس درسالهای مختلف توسط پژوهشگر صورت گرفته است. نتایج به دست آمده حاکی از این است که آموزش علمی و کاربردی، معارف اسلامی را ، از حالت تئوریک ونظری خارج کرده و بازتاب آن به تدریج بصورت نوع زندگی خدا محور و توحیدی نمایان خواهد شد. بدیهی است چنین جامعه ای سبک خاصی از زندگی راتجربه خواهد کرد که از سلامت روان و بقای بیشتری در برخورد با فرازو نشیب های زندگی برخوردارخواهد بود.