توسعه پايدار فرايند تغييري است در استفاده از منابع، هدايت سرمايه‌گذاريه ا، سمت‌گيري توسعه تكنولوژي و تغييري نهادي است كه با نيازهاي حال و آينده سازگار باشد. اين پايداري مي‌تواند چهار جنبه داشته باشد: پايداري در منابع طبيعي، پايدراي سياسي، پايداري اجتماعي و پايداري اقتصادي در حقيقت توسعه پايدار به جنبه‌هاي زيست‌محيطي، جنبه‌هاي اجتماعي و اقتصادي توجه مي‌كند و محل تلاقي جامعه، اقتصاد و محيط زيست است. از طرفي رشد صنعت گردشگري تاثيرات چند جانبه‌اي (تاثيرات اقتصادي، فرهنگي، اجتماعي و حتي محيطي) در كشورها به دنبال دارد. برقراري توازن و تعادل در وضعيت پرداخت‌ها، تنوع اقتصادي، افزايش درآمدها و ايجاد فرصت‌هاي شغلي از جمله پيامدهاي اين صنعت به شمار مي‌آيند. سياستهاي يك جانبه رشد و توسعه در اكثر كشورهاي تازه استقلال يافته بعد از جنگ جهاني دوم موجب خسارات زيادي به منابع طبيعي گرديد. در نتيجه، جامعه جهاني در سياست-هاي خود بازنگري كرده و توسعه پايدار با شعار حفظ منابع طبيعي براي آيندگان، وارد ادبيات علمي جهان شد. اين موضوع با سرعت تمام در اكثر رشته ها از جمله گردشگري وارد شد .گردشگري پايدار تبديل به حوزه اي شد كه اكثر كشورها براي رسيدن به آن، برنامه ريزيهاي فراواني انجام مي دهند اين صنعت همچنين تاثير اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و زيست محيطي فزاينده‌اي در سطح جهاني و ملي دارد پس محور توسعه پايدار كشورها به شمار مي‌آيد. در اين مقاله پس از بررسي نقش گردشگري در توسعه پايدار به تحليل وضعيت صنعت گردشگري در ايران و تعامل آن با توسعه پايدار و همچنين ارائه راهكارهايي براي ايجاد صنعت گردشگري پايدار در ايران پرداختيم. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه، كشور ايران فاصله زيادي تا دستيابي به گردشگري پايدار دارد و با توجه به مطالعات انجام شده، سعي شده است الگوي جذب گردشگر و ايجاد توسعه پايدار گردشگري در ايران ارايه شود.