صنعت گردشگری به عنوان یک صنعت بسیار مهم در امر اقتصاد، اشتغال و معرفی فرهنگ و جاذبه های یک کشور به دنیا و همچنین صنعتی که خصیصه ی چند وجهی بودن را نیز داراست، متشکل از اجزا و انواع گوناگون است. یکی از انواع گردشگری، که امروزه نیز بسیار رونق یافته است، گردشگری فرهنگی است. توسعه گردشگری فرهنگی، احیای غرور ملی است سفر همواره جایگاه خاصی را در فرهنگ تمدن و ادیان کشورهای مختلف جهان و بخصوص ایران با تمدن 7000 ساله اش، داشته است. فولکلور کشورهایی مانند ایتالیا، یونان، چین و... پر است از افسانه ها، قهرمانان و آداب و رسومی که سفر نقشی کلیدی را در آن ایفا می کند. مقصود از گردشگردی فرهنگی، بحث درباره آن بخش از صنعت است که به جاذبه های فرهنگی توجه خاص می کند. (Cultural tourism) گردشگری فرهنگی بازدید از جاذبه‌ها، فعالیت‌ها و مراسم فرهنگی‌ای است که عوامل عمده انگیزشی برای سفر هستند. این نوع گردشگری شامل زیربخش‌هایی مانند گردشگری میراث، گردشگری هنری و گردشگری بومی است. طبق آمار سازمان جهانی گردشگری، ۳۷درصد گردشگری بین‌المللی با انگیزۀ فرهنگی است و به‌طور چشمگیری این فرایند در حال افزایش است. رشد روزافزون این نوع از گردشگری، توجه برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران را در جهان به خود معطوف کرده است و در فرایند برنامه‌های توسعۀ ایران نیز این تأثیر به‌خوبی مشاهده می‌شود.
در این مقاله بر آنیم که در ابتدا تعریف درستی از گردشگری فرهنگی ارائه کرده و سپس با بررسی انواع آن، سیستم مدیریتی مناسب توسعه این نوع از گردشگری را بیان کنیم. روش این مقاله توصیفی- کاربردی است که جمع آوری اطلاعات آن از طریق اینترنت، کتاب ها و مقالات چاپ شده صورت گرفته است و سعی شده است تا به صورت موردی کشور عزیزمان ایران را مورد مطالعه قرار داده و گردشگری فرهنگی را با توجه به فرهنگ و تمدن 7000 ساله آن بررسی کنیم.