عدم توجه به کارایی در بهره¬برداری از منابع طبیعی و محیط¬زیستی، منجر شده تا بسیاری از منابع در کشور ما از جمله آب با برداشت بی¬رویه رو¬به¬رو شده که بحران¬های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی را ایجاد کرده¬است. در چنین شرایطی، جهت استفاده کاراتر از منابع آب با هدف رشد اقتصادی و همزمان حفاظت از این منابع، لازم است مهمترین عوامل موثر بر برداشت از منابع آب کشور بررسی شوند. با مرور مطالعات انجام شده مشخص می¬شود که این عوامل عبارتند از عوامل اقتصادی، جمعیت شناختی، تکنولوژی و اقلیمی که هرکدام در برگیرنده متغیرهای مهم و تعیین کننده¬ای هستند. این پژوهش به بررسی اثر این عوامل بر برداشت منابع آب کشور در یک دوره 40 ساله پرداخته و تمرکز اصلی آن بررسی اثر درآمد ملی و تکنولوژی بر استفاده آب در ایران از منظر بلندمدت است. چرا که مطالعات نشان دهنده اهمیت بیشتر این دو متغیر هستند. برای این منظور از داده¬ها و اطلاعات به صورت سری زمانی در دوره مد نظر(از 1353 تا 1393) استفاده شده و با استفاده از رویکرد الگوی IPAT مدل اقتصادسنجی ارائه شده که با روش خودرگرسیون توزیعی (ARDL) برآورد شده¬است. نتایج نشان می¬دهد که همواره GDP، جمعیت و شدت برداشت آب بر استفاده از آب اثر مثبت و معنی دار داشته¬اند. کشش¬های بلندمدت بدست آمده به ترتیب 1.05، 1.01 و1.05 بوده که همگی بزرگتر از 1 هستند. در کنار متغیر تکنولوژی معرفی شده توسط الگوی IPAT یعنی شدت برداشت آب که تکنولوژی را یک معیار تسهیل کننده برداشت از منابع در نظر می¬گیرد، متغیر دیگری در نظر گرفته شده که موجودی سرمایه بوده و نشان دهنده کارایی در استفاده از منابع است. کشش بلندمدت متغیر سرمایه نیز 0.25- است که نشان می¬دهد سرمایه¬گذاری می¬تواند با کاراتر کردن استفاده از آب، برداشت از منابع آب را کاهش دهد. بنابراین توصیه می¬شود که با افزایش سرمایه¬گذاری در جهت کارایی بیشتر به ویژه در بخش¬های پرمصرف آب مانند کشاورزی، بتوان میزان برداشت از منابع آب کشور را کاهش داد و به حد پایدار نزدیک کرد. همچنین نتایج نشان می¬دهند که عوامل اقلیمی در دوره مورد نظر کمترین تاثیر را بر میزان برداشت از منابع داشته¬اند.