در سالهاي اخير همواره در محافل علمي و سياسي کشور موضوع مشارکت شهروندان در امور شهرها، در صدر گفتارهاي اجتماعي و سياسي قرار داشته است و مشارکت شهروندان در امور شهری به عنوان عنصري مهم برای رسيدن به دموکراسي و توسعه پايدار مطرح ساخته اند. اصولاً مشارکت مردم در اداره امور شهرها باعث می‌شود که بسياري از افراد شايسته و کاردان در صحنه کار و فعاليت در چارچوبهاي قانوني باقي مانده و در امور اجرايي کشور سهيم گردند. مردم از توانایی خود آگاهی می یابند و حس همکاری و مدیریت شهری با شهروندان تقویت می‌شود. این پژوهش با هدف بررسی و تحلیل فرایند مشارکت شهروندان در مدیریت شهرهای ایران انجام شده است. با توجه به ماهیت موضوع و اهداف این پژوهش این تحقیق از نوع کاربردی است. روش گردآوری داده ها به صورت اسنادی و میدانی و بویژه پرسشنامه ای است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که در ایران نحوه اداره امور شهرها از ابتدای پیدایش حیات بشری به جز دوره سلوکیان تا اواخر سلطنت پهلوی دوم شهرهای حکومتی یا شاهی بوده اند. به طوری که شهرها با اراده پادشاه هان اداره می شد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 زمینه مناسبی فراهم گردید تا مشارکت شهروندان در اداره امور شهرها مورد توجه اساتید قرار گیرد و قانون شوراها (در آذرماه 1361) به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. شروع جنگ تحمیلی و تحریم اقتصادی آمریکا در دوران بعد از جنگ زمینه را برای عملی کردن قانون شوراها تنگ تر کرد. تا این که در سال1376 پروژه مشارکت شهروندی به چالش جدی فراخوانده شد. در سال 1377 اولین دوره انتخابات شوراها و در سال 1381 دومین دوره آن برگزار گردید که انتخاب شهردار و قانونگذاری در زمینه نارسایی های اجتماعی- اقتصادی، عمرانی و فرهنگی ... از اهم وظایف این نهاد می باشد.