اهمیت ضیافت و مهمانی در میان اعراب بر هیچ کس پوشیده نیست و تاریخچه آن به زمان جاهلیت بر می گردد که هر قبیله ای اعم از کوچک و بزرگ میهمانان را در کنف حمایت خویش می گرفتند و بزرگداشت مهمانان را مایه مباهات قبیله ، روسا و فرماندهان خود می دانستند . مهمان نوازی اعراب به مرور زمان جایگاه ویژه ای در بین ملت ها پیدا کرده است تا اینکه ملت های متمدن پس از اعراب هم این روش پسندیده را پیشه کرده اند چنانکه مهمانداری را در قصاید«هو میروس»به عنوان اخلاق پسندیده ای می یابیم.نمونه هایی برجسته از این سخاوت را در اشعار آغازین فارسی بخصوص سبک خراسانی که سرشار از مدح و ستایش است به وضوح می بینیم که تأثیر پذیری دو فرهنگ را از یکدیگر نشان می دهد . در این مقال برآنیم که نمونه هایی زیبا از اشعار شاعران جاهلیت را با نمونه های مشابه آن در ادب فارسی سبک خراسانی،دوره ستایشگری و سخاوتمندی ،مقایسه و هنرمندی شاعران عرب و فارسی زبان را در این موارد نمایان کنیم .