امروزه مدیران شهرهای تاریخی به حفظ، احیاء، باز زنده‌سازی، بهره‌برداری و معرفی اماکن تاریخی که غالباً در بافت‌های فرسوده واقع هستند، توجه ویژه‌ای دارند. هدف آن‌ها از این اقدام تقویت باورهای ملی و مذهبی و ارتقاء فرهنگی شهروندان است تا در کنار آن منبع درآمدی ارزشمند برای شهر و ساکنان آن فراهم آید. در این بین بیشترین توجه به بدنه‌های شهری بوده و احیاء آنها یکی از اصلی‌ترین برنامه‌های مدیران به شمار می‌آید. منطقه 12 زادگاه روستای تهران در منابع قرون 6 و 7 هجری مرکز شکل‌گیری شهر تهران بوده؛ شش محله قدیمی تهران یعنی عودلاجان، سنگلج، چاله میدان، دولت، بازار و ارگ در منطقه 12 با ویژگی‌های معماری و شهری خود هنوز گذشته را در خود به نمایش می‌گذارند. بافت و محورهای تاریخی و فرهنگی ذی‌قیمتی مانند گذر امامزاده یحیی، گذر پامنار، گذر میرزا محمود مدیر، ناصرخسرو، میدان توپخانه و... که تعداد آنها بسیار مورد را در بر می‌گیرد یکی از عناصر اصلی بافت تاریخی و صحنه بسیاری از رخدادهای تاریخ‌ ساز و پیوند دهنده فضاهای فرهنگی و تاریخی آن است که هویت اجتماعی و فرهنگی شهر را در طول تاریخ به نمایش می‌گذارد.
با توجه به اهمیت بافت های تاریخی در عصر حاضر از لحاظ گردشگری در پژوهش حاضر، به بررسی تعاریف و مفاهیم بافت های فرسوده ، باز زنده سازی بافت های فرسوده و.. پرداخته شده و در ادامه به ارائه دیدگاه صاحبنظران پیرامون بهسازی فضاهای تاریخی احتمام ورزیده شده است در بخش های بعد به ترتیب توصیف منطقه 12 مد نظر بوده و به بررسی و ارزیابی ابعاد مختلف اعم از اقتصادی ، اجتماعی و کالبدی باز زنده سازی بافت های فرسوده در توسعه گردشگرری در محدوده مورد مطالعه پرداخته شده است و در انتها با ترسم ماتریس سوات تحلیل یافته های تحقیق انجام شده است و فرایند نتیجه گیری در این پژوهش در راستای ایجاد محورهای پیاده گردشگری، حفاظت از بافت های کهن شهری متمرکز شده است.