در سال¬های اخیر اهمیت صنعت گردشگری به عنوان راهکاری برای کاهش فقر روستایی به خصوص در کشورهای درحال توسعه مورد توجه سیاست¬گذاران واقع شده است. با وجود این جایگاه گردشگری برای کاهش فقر توسط توسعه¬گران روستایی به خاطر داشتن نگاه بخشی و تمرکز بیش از اندازه بر صنعت گردشگری و ریشه نداشتن در تئوری¬های توسعه و توسعه روستایی توسط محققان و دست-اندرکاران توسعه روستایی به شدت مورد انتقاد واقع شده است. در پاسخ به انتقادات فراوانی که به جایگاه گردشگری برای کاهش فقر وارد شده است، عده¬ای عقیده دارند که می¬توان این نارسایی را به وسیله تکنیک¬هایی که در چارچوب معیشت پایدار وجود دارد برطرف کرد. این تحقیق، با به کارگیری چارچوب معیشت پایدار گردشگری، به بررسی وضعیت سرمایه¬های مردم روستای بارده برای دست¬یابی به معیشت پاردار و بررسی میزان تأثیر گردشگری بر بهبود دارایی¬های معیشتی مردم می¬پردازد.
این تحقیق از نوع توصیفی- تحلیلی است که در آن از روش مطالعه¬ی اسنادی و پیمایش میدانی (پرسشنامه، مشاهده، مصاحبه فردی و گروهی)، در نمونه موردی روستای بارده استفاده شده است. در این چارچوب تعداد 150 پرسشنامه خانوار براساس نمونه¬گیری تکمیل و تعداد 18 مورد مصاحبه¬ی نیمه ساختمند با مدیران و کارشناسان انجام و دو جلسه ارزیابی مشارکتی گروهی (PRA) برگزار شده است. داده¬های کمی و کیفی بدست آمده براساس مدل مفهومی تحقیق با استفاده از روش¬های تحلیل کمی، کیفی و تحلیل محتوا براساس شاخص¬های معرفی شده برای رویکرد معیشت پایدار گردشگری با استفاده از نرم¬افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفته¬اند. قلمرو زمانی تحقیق از تیر ماه 1392 تا اسفند 1393 و قلمرو مکانی آن روستای بارده در شهرستان بن بوده است.

نتایج تحقیق نشان می¬دهد که گردشگری درحال حاضر در روستای بارده نتوانسته است نقش مؤثری در معیشت پایدار روستاییان ایجاد کند و آثارت مثبت گردشگری جز در بعضی شاخص¬ها مؤثر نبوده است. عدم فراگیری منابع گردشگری به گروه¬های مختلف جامعه و نبود برنامه¬ی مشخص در جهت توسعه گردشگری از مواردی است که پتانسیل¬های توسعه گردشگری روستا را تهدید می¬کند. با وجود این نتایج تحقیق نشان می¬دهد که با برنامه¬ریزی مناسب می¬توان از قابلیت¬ها و دارایی¬های معیشتی مردم در جهت گسترش گردشگری به مثابه استراتژی معیشتی مناسب بهره برد.