گردشگری در بیشتر کشورها به عنوان یکی از عوامل اصلی ایجاد اشتغال، کاهش نرخ بیکاری، افزایش درآمد ارزی و بهبود تراز پرداخت‌ها مورد توجه است. درآمد حاصل از اکوتوریسم و ژئوتوریسم بر رشد و توسعه ی اقتصاد ملی و جوامع محلی اثر گذاشته، موجب حفاظت محل و تکریم فرهنگهای گوناگون وحقوق بشر می گردد. این دو زیرشاخه گردشگری می‌تواند در گستره جهانی شدن، با ایجاد رابطه‌ای پویا و خلاق بین طبیعت و فرهنگ یک منطقه با گردشگران، جریان‌های جدیدی را در آینده برای توریسم جهانی، صلح و توسعه پایدار فراهم نماید.
امروزه کشورها به توانهای اکوتوریستی و ژئوتوریستی خود توجه ویژه ای دارند با توجه به اینکه ایران دارای قابلیتهای مهمی در این زمینه است شناخت و برنامه ریزی در جهت استفاده بهینه از این توانها ضروری است از این رو در این مقاله با استفاده از روش کتابخانه ای با استناد به کتابها، مدارک ، منابع و تحقیقات موجود بر مبنای تحقیق تحلیلی_ توصیفی به بررسی مفهومی اکوتوریسم و ژئوتویسم پرداخته شده است و سپس توانهای ژئوتوریستی و اکوتوریستی جنوب ایران به همراه پیشنهاداتی بررسی گردیده است.