زندگی بشر امروز به دلیل قرارگرفتن در معرض هجوم انواع اطلاعات، دلهره و اضطراب دنیای مجازی از واقعیت و آرامش دور شده است. بسیاری از اندیشمندان بر این نکته تاکید دارند که مدرنیسم با برتری دادن جسم بر روح، هماهنگی و یکپارچگی انسان را با جهان هستی از بین برده است و او را از معنویت دورساخته است. انسان ها همواره در جستجوی شناخت و درک بهتر از خویشتن و هستی بوده و از شیوه های گوناگون برای این مهم استفاده نموده‌اند. گردشگری و به طور خاص گردشگری معنوی نیز از جمله روش هایی است که امروزه برای آن، کارکردهایی در زمینه دست یابی به معنویت و ایجاد آرامش، بیان می شود. رشد معنوی یکی از ابعاد مهم سلامت است که رشد وتکامل آن باید از سنین کودکی آغاز شود. هدف پژوهش حاضر نیز بررسی تاثیر گردشگری معنوی بر رشدمعنوی کودکان است. این تحقيق به لحاظ هدف، كاربردي و از نظـر روش اجـرا، اسـنادي اسـت. نتایج نشان داد آنچه موجب ايجاد نقطه اتصال بین معنويت و گردشگری می شود، وجود هوش معنوی در آدمی است. این هوش از کودکی در انسان وجود دارد و نیازمند توجه و رشد است و گردشگری همچون يکی از ابزارهای تسهیل گر در جهت عملکرد هرچه مؤثرتر هوش معنوی عمل می کند. همچنین نتایج نشان داد اگر گردشگری معنوی را در وسیع ترین تعریف آن مبنی بر این که هرنوع گردشگری می تواند معنوی باشد در نظر بگیریم، به این دلیل که در این نوع گردشگری نیز یک منفعت معنوی نصیب گردشگر می شود در این صورت این نوع گردشگری در فهم مفاهیم انتزاعی حاصله از گردشگری مثل ارامش، بخشش و ... به کودک کمک خواهد کرد و اگر گردشگری معنوی را در معنای فلسفی آن درنظر بگیریم، گردشگری می تواند در فهم و جستجو برای پاسخ به پرسشهای هستی شناسانه کودک اثر گذار باشد.