هدف مقاله حاضربررسی تاثیرمثبت آمایش سرزمینی و رشدوتوسعه پایدار اقتصادی درمنطقه سیستان می باشدآمایش سرزمین به معنای بهره برداری بهینه ازامکانات موجود درراستای بهبودوضعیت مادی ومعنوی ودرقلمرو جغرافیایی خاص است.دراین طرح مزیت های فضای طبیعی اجتماعی واقتصادی ساماندهی ونظام بخشی می شود.برای رسیدن به چنین هدفی،روش تحلیل وتبیین تاریخی بادیدی جامعه شناختی وبااستفاده از منابع تحقیق نیز عمدتأ منابع کتابخانه ای ازقبیل ضوابط وجایگاه وضرورت مطالعه ی آمایش سرزمینی و...،یافته های باستان شناسی ونیز منابع اسطوره ای ایران وپایگاه های اطلاع رسانی نیروهای راهبردی ارتش جمهوری اسلامی ایران است.این بررسی باهدف ایجاد رابطه منطقی بین توزیع جمعیت وانجام فعالیت های موثردرپهنه وسیع سرزمین وباتوجه به ویژگی های فضایی موجوددرمناطق مرزی سیستان است. با توجه به مفهوم آمایش بهره برداری مطلوب ومستمراز قابلیت ها وتوانمندی های موجوددرمحیط باکمترین میزان تخریب روبه رواست عملکردآن ساماندهی رابطه انسان وفعالیت هایش رابافضا ومحیط باروند کلی جریان تحولات بهینه نتیجه می دهد.عبارت دیگر آمایش سرزمین درواقع شامل اقدامات ساماندهی ونظام بخشی به فضای طبیعی،اجتماعی،اقتصادی درسطوح ملی ومنطقه ای است که براساس تدوین اصلی ترین جهت گیری های توسعه پایدار درقالب تلفیق برنامه ریزی هایی ازبالاوپایین وباتکیه برقابلیت ها،توانمندی هاومحدودیت های منطقه ای دریک برنامه ریزی هماهنگ وبلند مدت صورت میگیرداین رویکردزمینه ی تعامل میان سه عنصرانسان،فضاوفعالیت وارایه چیدمان منطقی فعالیت ها درعرصه ی سرزمین رافراهم می کند.