با گسترش صنایع کشاورزی و استفاده‌ی گسترده از سموم آفت‌کش و کودهای شیمیایی، میزان آلاینده‌های شیمیایی نظیر نیترات در پساب این صنایع به شدت افزایش یافته است. فاضلاب شهری دیگر منبع رهاسازی مواد مغذی از جمله نیترات و فسفات به محیط آبی است. افزایش مقدار یون نیترات اثرات محیط زیستی مخربی دارد. از جمله‌ی آن‌ها میتوان به شکوفایی جلبکی اشاره کرد که منجر به کاهش غلظت اکسیژن محلول شده در آب شده و حیات آبزیان را به خطر می‌اندازد. افزایش نیترات در آب آشامیدنی نیز خطراتی مانند سرطان، افسردگی و بیماری سندروم کودک آبی را به همراه دارد. امروزه به منظور حل این بحران، روش‌های مختلفی جهت حذف یا جداسازی نیترات از آب‌های سطحی و چاه‌های آب پیشنهاد داده شده است. از جمله‌ی آن‌ها میتوان به دنیتریفیکاسیون بیولوژیکی، دنیتریفیکاسیون شیمیایی، فرآیند اسمز معکوس، فرآیند الکترودیالیز، دنیتریفیکاسیون کاتالیزوری، فرآیند جذب سطحی و تبادل یونی اشاره کرد. در این بین روش تبادل یونی، کم هزینه‌ و از نظر عملیاتی طراحی ساده‌تری دارد. رزین‌های تبادل یونی چه به صورت آنیونی و یا کاتیونی، جاذب‌های پلیمری هستند که توانایی بالایی در جذب یون‌ها دارند. با این حال به دلیل گزینش پذیری کمتر یون نیترات نسبت به سایر یون‌های موجود در آب، جهت حذف انتخابی نیترات نیاز به اصلاح ساختاری رزین ها و عامل دار کردن آنها می باشد. در این مقاله ابتدا رزین‌های تبادل یونی معرفی و سپس روش‌های اصلاح ساختاری آنها جهت حذف انتخابی نیترات بررسی شده است.