از کمپلکس آلفاسیکلودکسترین و پلی اتیلن گلیکول، پلی شبه روتاکسین و در ادامه با به‌کارگیری گروه‌های مسدودکننده در انتهای زنجیر پلیمر، پلی روتاکسین به دست می‌آید. در این پژوهش از آلفاسیکلودکسترین و پلی اتیلن گلیکول دو سر کلردار برای سنتز پلی شبه‌روتاکسین استفاده شد. با به‌کارگیری 4-اتیل آنیلین به‌عنوان عامل مسدودکننده، پلی روتاکسین به دست آمد. سنتز پلی روتاکسین با کمک آزمون‌ 1HNMR مورد ارزیابی دقیق قرار گرفت و نسبت درهم جای نمونه‌ و طول نانو لوله‌ مولکولی تخمین زده شد. تأیید و بررسی ساختارهای کانالی نیز با استفاده از آزمون پراش اشعه ایکس دنبال شد. با افزودن 2درصد وزنی پلی روتاکسین به غشای متراکم پلی وینیل الکل، تراوایی غشای پلی وینیل الکل در برابر گاز دی‌اکسید کربن به میزان 152 درصد افزایش یافته و به 37/0 برر رسید و انتخاب پذیری دی‌اکسید کربن به نیتروژن برابر با 67/1 برای آن ثبت شد. تراوایی از طریق فصل مشترک بین پلی روتاکسین و بستر غشاء بهبود یافته است.