تاثیر گسترده جمع گرایی و جامعه بر حیات انسان به روشنی بر این حقیقت دلالت دارد که توفیق در هر گونه حرکت تعالی بخش، مستلزم وجود محیطی مناسب، آرامش و امنیت در عرصه های گوناگون حیات اجتماعی است که ناامنی در هر یک از ابعاد آن، موجب بروز انحراف و آسیب در جامعه می گردد. قرآن کریم کتاب هدایت و سعادت بشر بسیاری از ابعاد گوناگون پیچیده بشر را قبل از آن که مکاتب روان شناسی قرن بیستم بخواهند درباره آدمی اظهارنظر کنند، روشن ساخته است. خداوند متعال در آیه های 7 و 8 سوره شمس می فرماید: و قسم به جان آدمى و آن کس که آن را )آفریده و( منظم ساخته، سپس فجور و تقوا )شر و خیرش( را به او الهام کرده است. از این دو آیه استنباط می شود که اسلام برخلاف برخی مکاتب بشری نگرش بدبینانه ای به انسان ندارد. علاوه بر آن این استعداد را در انسان می بیند که راه پاکی، تقوی و خیر را در پیش گیرد. همان طور که در قرآن کریم، درباره آسیب ها و پیامدهای آن در اقوام و اجتماعات مختلف بیان شده است، در آموزه های آن راهکارهای پیشگیری و درمان آسیب ها نیز به طور کلی بیان شده است. تخلف از قوانین الهی، جامعه را به فساد و تباهی می کشاند و زمینه بروز انواع گناهان و آسیب های اجتماعی را در جامعه پدید می آورد. از نگاه قرآن و روایات مهمترین چیزی که جامعه انسانی را استوار می سازد توجه به مسایل بر اساس قوانین شرع اسلام است. دین مبین اسلام به پیشگیرى بیش از درمان و اصلاح اهتمام دارد. قرآن به عنوان مهمترین منبع اصلی دین اسلام ساز و کارهای معرفتی و اخلاقی را به منظور پیشگیری از آسیب های اجتماعی، بیان می کند. مقاله حاضر در پی آن است که برخی از این آسیبهای اجتماعی که قرآن کریم انسانها را از انجام آنها نهی کرده است، مانند: غیبت کردن؛ بدگمانی؛ تمسخر، عیبجویی، هرزه زبانی و القاب زشت؛ تجسس؛ بی عدالتی؛ بی توجهی نسبت به آسیب دیدگان؛ ظلم؛ و راههای پیشگیری از این آسیب ها مانند: ایمان؛ تقوی؛ عبادت؛ ؛ برادری؛ تعلیم و تربیت؛ آموزه های دینی؛ انفاق و بخشش؛ عفو و گذشت را تبیین و بررسی کند.