مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روان‌درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر اضطراب و کیفیت زندگی زنان مبتلا به ویتیلیگو انجام شد.
روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی (پیش‌آزمون- پس‌آزمون با پیگیری و گروه کنترل) بود که با استفاده از طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با پیگیری با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به بیماری پوستی ویتیلیگو مراجعه‌کننده به مرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک اصفهان در سال 1395-96 بود که در این میان تعداد 20 نفر با روش نمونه‌گیری دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل (10 نفر برای هر گروه) جایگزین شدند. هر دو گروه پرسشنامه‌های اضطراب بک (1988) و درماتولوژی کیفیت زندگی (2004) را به عنوان پیش‌آزمون تکمیل و پس از اتمام دوره هشت جلسهای روان درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی (هفته‌ای یک جلسه ۹۰ دقیقه‌ای به مدت هشت هفته) مجدداً پس‌آزمون و یک ماه بعد پیگیری برای گروه کنترل و آزمایش اجرا شد. داده‌های گردآوریشده با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر در نرمافزارSPSS.23 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: براساس یافته‌های تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر مشخص شد که روان‌درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی میانگین نمرات اضطراب را کاهش و کیفیت زندگی زنان مبتلا به ویتیلیگو را افزایش داد.
نتیجهگیری: با توجه به اینکه روان‌درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر اضطراب و کیفیت زندگی زنان مبتلا به ویتیلیگو تاثیر دارد، لذا آموزش این رویکرد درمانی به عنوان یک روش مداخلهای مؤثر برای کاهش اضطراب و بهبود کیفیت زندگی زنان مبتلا به ویتیلیگو توصیه میشود.