هم زمان با ورود به قرن 21، نظام‌های اطلاعاتی و ارتباطی به طور فزاینده‌ای دچار پیچیدگی و همه جانبه¬گرایی شده‌اند. این پیچیدگی‌ها موجب شده¬اند تا پیام‌های تولیدشده توسط رسانه¬ها، مخاطبان خود را در گوشه و کنار جهان جمع و جذب کنند. مهمترین قشری که به فضای این شبکه¬ها جذب شده¬اند¬ و بیشترین زمان را در آن صرف می¬کنند،¬¬¬¬¬¬¬ نوجوانان و جوانان هستند. هدف پژوهش کنونی نیز بررسی تأثیر شبکه¬های اجتماعی مجازی بر صمیمیت روابط فرزندان و والدین در مناطق 5 و 7 شهر تهران از منظر فرزندان بود و با روش پیمایشی انجام شد. جمعیت آماری دانش¬آموزان دبیرستان¬های دخترانه و پسرانه منطقه 5 و 7 شهر تهران بودند که در شبکه¬های مجازی عضویت داشتند. شیوه نمونه¬گیری چند مرحله¬ای و تصادفی ساده بود. حجم نمونه طبق فرمول کوکران 384 نفر محاسبه شد. ابزار گردآوری داده¬ها، پرسشنامه محقق¬ساخته بود. تحلیل آماری در نرم¬افزار spss و در سطح معنی¬داری کمتر از 05/0 انجام شد. نتایج نشان داد که کمّیت(میزان) و کیفّیت(نوع موضوع و محتوا)استفاده¬ی فرزندان از شبکه¬های اجتماعی مجازی بر صمیمیت روابط فرزندان و والدین اثرگذار است. در مقایسه¬ی میانگین بین اثرگذاریِ کمّیت و کیفیّتِ استفاده¬ از شبکه¬های اجتماعی مجازی، کیفیت استفاده از شبکه¬های اجتماعی مجازی، تأثیر بیشتری بر میزان صمیمت والدین وفرزندان بر جای گذاشته است( 01/47 در مقابل 85/27 ). کیفیت استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی ( 803/0 = R2) تغییرات صمیمیت روابط بین فرزندان با والدین را بیش از کمیت استفاده این فضاها ( 504/0 = R2 ) تعیین و پیش¬بینی می کند.