دوچرخه به عنوان یک حال سفر پایدار و سازگار با محیط زیست، مقرون به صرفه و کمک کننده به سلامت افراد یک روش برای مقابله با آلودگی و خودرو محوری شهرهاست. با پیدایش دوچرخه اشتراکی نسل چهارم از سال 2016 و راهیابی آن به ایران در چند سال اخیر، پژوهش‌های فراوانی درمورد این سیستم ها صورت گرفته است که اکثرا جنبه کالبدی و زیرساختی این نسل از دوچرخه‌های اشتراکی را مورد بررسی قرار داده‌اند. اما توجه کمتری به بخش اجتماعی و پذیرش آن توسط شهروندان شده است. طرح‌های دوچرخه اشتراکی یک سیستم هستند و موفقیت یک سیستم به میزان پذیرش و رضایت مشتریان آن بستگی دارد. از این رو در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به بررسی عوامل موثر بر استفاده دوچرخه‌های اشتراکی و محدودیت‌های دوچرخه‌سورای در ایران می‌پردازد. نتایج حاکی از آن است که علی‌رغم تجربه موفقیت‌آمیز شهرهای پیشرو جهان در استفاده از دوچرخه، چنین پیشرفتی در شهرهای ایران مشاهده نمی‌شود و دوچرخه سواری و پذیرش عملی آن در سطح شهر اندک است. در این بین، شناسایی علل و عوامل شکلگیری رفتار دوچرخه سواری الزامی بوده که خود شامل مجموعه‌ای از عوامل کالبدی و غیر کالبدی اعم از فرهنگی، جامعه شناختی و روان شناختی است.