امروزه با توجه به افزایش تنش هرچه بیشتر در شهرهای ایران و همچنین پتانسیل‌های غیر قابل انکار صنعت گردشگری در ایران ، لزوم توجه به معماری مرتبط با سفر و گردشگری بیش از پیش احساس می‌شود. علی‌رغم وجود مطالعات صورت گرفته در خصوص معماری بومی و همراهی با طبیعت در ساخت و ساز ، کمتر به عرصه عملی گام نهاده است. عدم توجه به نمونه های کاربردی در معماری بومی سبب شده تا بناهای بوم‌گردی اغلب با دانش اندک نسبت به محیط خود طراحی گردند. لذا لزوم ارائه جایگزین‌هایی که علاوه بر هماهنگی با طبیعت به آموزش فرهنگ طبیعت گردی در کشور می‌پردازند ؛ اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند. هدف مقاله تعریف اصول تعهد به حفظ و ایجاد پایداری محیطی است تا فرصت تنظیم مرزها میان انسان‌ها و محیط فراهم آید. این مقاله سعی دارد تا با تعریف مرزها میان انسان‌ها و طبیعت ضمن کمک به پایداری محیط به کشف تجربه انسان در دل طبیعت در قالب یک خلوتگاه بومی بپردازد. روش گردآوری مطالعه، کتابخانه‌ای است. در این مطالعه با تحلیل نمونه‌های موردی در سراسر جهان به شناخت اصولی جهت طراحی خلوتگا‌ه‌های طبیعی پرداخته خواهد شد. این یافته‌ها تلاش دارد تا نشان دهد با حداقل دستبرد به محیط‌زیست ارزشمند یک منطقه ، می‌توان به سرپناهی دست‌یافت که حافظ محیط‌زیست خود باشد. در این سرپناه انسان می‌تواند در خلوت به درون خود بپرداخته و در عین حال زیستن همراه با طبیعت را تجربه نماید. در واقع کمترین آسیب به بستر نوع ویژه‌ای از معماری است که در این مقاله به آن پرداخته خواهد شد.