یکی از پدیده هایی که شهرهای امروز جهان و به ویژه شهرهای بزرگ با آن رودررویند بلندمرتبه سازی است. ایده‌ی بلندمرتبه سازی نخست به منظور بهره برداری از زمین های مرکز شهر و در بی توجهی به اقتصاد شهر مطرح گردید. زیرا از سویی گرایش به تراکم و تمرکز واحدهای اقتصادی، تقاضا برای زمین در مرکز شهر را به شدت افزایش داده بود و از سوی دیگر عرضه زمین در این منطقه شهر محدود بود. در نتیجه افزایش تراکم ساختمانی به عنوان راه حلی برای افزایش سطح زیربنای مورد بهره‌برداری ارائه شد. استفاده فراگیر از این روش، به تدریج افزون بر کاربری های اداری و تجاری دامن‌گیر کاربری‌های مسکونی نیز گشت و به مناطق پیرامونی شهر نیز گسترش یافت، لیکن به مانند هر راه‌حل دیگری، این راه حل دارای تبعات و آثار منفی نیز بوده و مشکلات نوینی را برای شهروندان پدید آورد که از آن جمله می توان به افزایش ازدحام و تراکم، افزایش آلودگی‌های زیست محیطی، کاهش دسترسی شهروندان به هوای آزاد و نور خورشید و افزایش مزاحمت‌های شهری اشاره کرد. در این پژوهش سعی بر آن است تا با روشی توصیفی-تحلیلی و معرفی سابقه بلند مرتبه سازی در ایران و جهان به مشکلات و اثرات آن اشاره کرد.