در زندگی مدرن امروزی، رشد شتابان شهرنشینی و توسعه مناطق شهري موجب شده که آسیب‌پذیري آن‌ها در برابر بحران‌های گوناگون بیش از پیش مورد توجه واقع گردد. بخصوص با شیوع ویروس کرونا در مقیاس جهانی و شکل‌گیری پاندمی کووید ۱۹، تاب‌آور نمودن جوامع شهري جایگاه ویژه‌ای در ادبیات شهرسازی و مدیریت بحران پیدا کرده است. تاب‌آوري شهري به توانایی یک سیستم شهري در مقیاس زمانی و فضایی براي حفظ یا بازگشت سریع به عملکردهاي مطلوب گذشته در برابر اختلالات و بحران‌ها گفته می‌شود. این مفهوم، از جمله مهمترین موضوعات برای رسیدن به پایداری و به عنوان راهی برای تقویت جوامع با استفاده از ظرفیت‌های موجود شناخته می‌شود. همچنین این رویکرد، به عنوان یک چارچوب در راستای توسعه پایدار، می‌تواند درتمامی بخش‌های مخاطرات و مدیریت بحران دخیل باشد.
پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از منظر ماهیت، توصیفی تحلیلی می‌باشد که در آن از منابع به روز کتابخانه‌ای و اینترنتی استفاده شده و فیش‌برداری نیز به عنوان ابزاری در راستای جمع‌آوری اطلاعات، مدنظر قرار گرفته است.
در انتها، کاربرد تاب‌آوری شهری در راستای مقابله و مدیریت صحیح کووید۱۹ تحلیل شده و شاخص‌های مهم این رویکرد به منظور تحقق شهری تاب‌آور احصا گشته است. نهایتا نیز راهکارهای تحقق و افزایش تاب‌آوری شهری در شرایط مذکور (پاندمی) ارائه شده است تا با اهتمام ورزیدن به آن، بحران کووید ۱۹ هم در مقطع کنونی و هم در دوران پساکرونا به نحو احسنت مدیریت گردد.