رشد روز افزون جمعیت و تمرکز آنها در شهرها آثار مخرب و اغلب فاجعه آمیزی را بر زیستگاه های طبیعی و زندگی بشر می گذاردو شهرها را در معرض بحران های ناگوار از جمله تخریب محیط زیست، نزول زیربناهای موجود، فقدان دسترسی به زمین سرپناه،آلودگی های زیست محیطی، خطر کمبود و اتمام منابع طبیعی و در نهایت اتلاف سرمایه های طبیعی و انسانی قرار می دهد. ازهمین رو لازم است در شیوه سنتی مدیریت شهرها تجدید نظر نمود و شیوه های جدید مبتنی بر مدیریت واحد شهری بصورت هوشمند را جایگزین نمود. این شیوه مبتنی بر حفاظت و بهبود منابع طبیعی و فرهنگی، پخش متعادل سودها و هزینه ها، گسترش گزینه های حمل و نقل، اشتغال مسکن، توسعه پایدار و ارتقای بهداشت و سلامت و اجتماع سالم است.امروزه برنامه ریزی ومدریت شهرها به نحوی که پاسخ گوی پیچیدگی نیازهای فعلی به جامعه شهری باشد مستلزم برنامه ریزی وطراحی برای ایجاد شهرها وجوامع هوشمند بوده وشاکله این شهرها می بایست بر مبنای ایجاد محیط هایی با تسهیل فرآیند های کاری در کنار ارتقای مهارت ها شناختی وتوانایی یادگیری ونوآوری پایه گذاری شوند.