صنعت گردشگري در حال حاضر، در حال تبديل شدن به يكي از اركان اصلي اقتصاد تجاري جهان است. بسياري از برنامه ريزان و سياست گذاران توسعه، از صنعت گردشگري به عنوان ركن اصلي توسعه پايدار ياد مي كنند. گردشگري روستايي نيز جزئي از صنعت گردشگري به حساب مي آيد كه مي تواند با برنامه ريزي اصولي مناسب و شناسايي مزيت ها و محدوديت هاي گردشگري روستايي، نقش موثري در توسعه اين مناطق و در نتيجه توسعه ملي و تنوع بخشي به اقتصاد ملي بر عهده داشته باشد. يكي از اين نواحي كه قابليت هاي زيادي براي گسترش گردشگري دارا است، دهستان لفور از توابع شهرستان سوادکوه مازندران است كه داراي جاذبه هاي فراواني مي باشد و مي تواند با برنامه ريزي صحيح، جايگاه مهمي در جذب گردشگري داشته باشد. در اين تحقيق، پرسش اين است كه پتانسيل ها و محدوديت هاي توسعه گردشگري منطقه لفور كدام است و چه راهبردها و راهكارهايي براي توسعه گردشگري كه به توسعه منطقه منجر شود، وجود دارد؟ مقاله حاضر، شناخت پتانسيل هاي گردشگري منطقه لفور در استان مازندران با استفاده از روش SWOT است. روش جمع آوري داده ها و تحليل اطلاعات مورد نياز بيشتر اسنادي، تحليلي و پيمايشي است. نتايج حاصل، بيانگر آن است كه فصل تابستان، اين منطقه با داشتن شرايط محيطي متعادل و خنک در شرايط بيوكليمايي تحريك ملايم، از بهترين نقاط قوت براي گردشگري محسوب مي شود. سرما و یخبندان در فصل زمستان، نبود مكان مناسب برای اقامت بيش از يك روز و ضعف مديريتي گردشگري نیز از نقاط ضعف منطقه به شمار مي رود. همچنين، مهمترين عامل جذب گردشگري منطقه لفور، در درجه اول آب و هواي مطبوع و در درجه دوم چشم انداز هاي طبيعي است. راهكارهاي اين پژوهش مي تواند در بهينه سازي وضع موجود و ساماندهي طبيعت گردي در اين منطقه مؤثر باشد.