در دنیایی که به‌شدت پیوسته و دارای ارتباطات قوی بین کشورهاست، اثرات طغیان ویروس کرونا (کووید 19) باعث کند شدن فعالیت‌های سازمان‌ها شده است. سازمان‌ها باید در این عرصه هرچه سریع‌تر خود را انعطاف داده و با شرایط غیرمنتظره پیش رو وفق دهند؛ که یکی از راه‌حل‌های آن خودکارآمدی کارکنان در شرایط دورکاری می‌باشد؛ بنابراین هدف از این تحقیق، بررسی نقش خودکارآمدی در پذیرش دورکاری کارمندان است. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی و پیمایشی بوده و نمونه جامعه آماری با انجام نمونه¬گیری تصادفی و انتخاب 170 نفر از کارمندان فعال در ادارات کل غرب استان مازندران صورت گرفت. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه استاندارد بود. روایی پرسشنامه‌ها از طریق تحلیل عاملی تائیدی و پایایی آن‌ها نیز با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ مورد تائید قرار گرفت. روش تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف استاندارد و واریانس) و آمار استنباطی (معادلات ساختاری) به کمک نرم‌افزارهای SPSS و PLS بود. یافته تحقیق نشان داد که خودکارآمدی کارکنان بر پذیرش دورکاری نقش معناداری دارد؛ باورهای خودکارآمدی فردی و جمعی، انتظار پیامدهای فردی و جمعی در پذیرش دورکاری کارکنان نقش معناداری داشتند نتایج نشان داد امروزه سازمان ها خودکارآمدی را به‌عنوان ابزار مهمی برای افزایش بهره‌وری و زنجیره ارزش سازمان می‌دانند. خودکارآمدی می‌تواند در بهبود عملکرد فردی و هم عملکرد سازمانی مؤثر باشد و بنابراین این امر برای متخصصان توسعه منابع انسانی بسیار مهم و ضروری است.